Familiebezoek Sambuyang

Afgelopen zondag zijn Helma en ik een familie op wezen zoeken die gesponsord word door een van haar collega’s. ‘S ochtends werden door 2 jongens opgehaald om naar de familie te gaan. De chauffeur was een goede vriend van de jongen uit het gezin. Na 3 kwartier kwamen we aan bij de compount van de jongen. We werden heel hartelijk door iedereen ontvangen. Wanneer je langs komt bij een familie wordt er op gerekend dat je met ze mee eet. Meestal beginnen ze al vroeg met koken, omdat er flink wat tijd in gaat zitten. Ze hebben hier geen inductieplaat of een kant-en-klaar maaltijd  die je ff in de magnetron kunt stoppen. De pan gaat hier gewoon nog ouderwets op een vuurtje van hout. Tijdens ons bezoek vertelde een van de jongens dat ze hun compount moesten verlaten. Omdat de regering hier heeft besloten dat mensen die binnen een straal van 1 km van het strand weg moeten in verband met tourisme. Deze mensen hebben dus eind maart geen plek om naartoe te gaan. Je wordt hier namelijk niet uitgekocht zoals in Nederland. Waarschijnlijk wordt deze hele familie uit elkaar gerukt, omdat er nergens plek is voor alle 20. Dankzij 1 stomme regel. Als je dan ziet hoe deze mensen toch zo positief zijn, nou petje af hoor.
 

Tijdens het bereiden van het eten vroeg 1 van de zussen van de jongens of ik mijn haar ook zoals haar gevlochten wilde hebben. Ik zei dat ik dat wel wilde, maar dat dat niet zo verstandig zou zijn. Aangezien mijn kaaskop nog nooit zoveel zo’n heeft gezien en ik levend zou verbranden. Dus uiteindelijk toch maar 4 vlechtjes genomen.  

Na een paar uur konden we dan gaan eten, weer met z’n allen uit een schaal en als enige bestek een lepel. Tijdens het eten kwam er ineens een vrouw huilend binnen gerend. In eerste instantie wisten we niet wat er aan de hand was, maar we zagen wel dat het shirt bebloed en kapot was. Helma en ik vroegen de vrouw of we haar konden helpen. Toevallig hadden ik en Helma en ik heel wat medische dingen bij ons, want ja wij teren Nederlanders zouden toch is iets op lopen. Nou Helma en ik werden volgens mij aangezien voor 2 dokters, want er stonden wel 15 mensen om ons heen. Om te kijken hoe wij een pleister plakte. Nadat alles onder controle was vroegen we aan de jongens wat er aan de hand was. Ze vertelde dat de vrouw uit een ander compount kwam. En ze nog niet zo lang getrouwd was met een man die al een andere vrouw had. (Het hebben van meerdere vrouwen is in Gambia heel normaal. Volgens mij is het maximum 4.) Maar de broers van de man waren het er niet mee eens dat hij voor de 2e keer was getrouwd. Daarom hadden ze de vrouw geslagen met een kapot glas. Toen ik dit hoorde schrok ik toch wel heel even. Hoe kun je iemand zoiets aan doen..

Nadat alles gesust was zijn we met de jongens nog naar het strand geweest, waarna ze ons weer bij Second Home af hadden gezet. Dit was zo’n heftige maar mooie dag, die ik voor geen goud had willen missen!